فولاد قلب تپنده شفیلد؛ نمیتوانیم آن را از دست بدهیم! / بحرانهای ورشکستگی لیبرتی استیل ادامه دارد
دادگاههای مربوط به ورشکستگی، حکم انحلال اجباری شرکت «اسپشالیتی استیلز بریتانیا» را صادر کردند. این شرکت بخشی از گروه «لیبرتی استیل» به مالکیت سانجیو گوپتا است و در دو منطقه راترهام و استاکسبریج حدود ۱۵۰۰ نفر را به کار گرفته است.
به گزارش فولاد نیوز، شفیلد، شهری در انگلستان، که به عنوان یکی از مراکز اصلی تولید فولاد در بریتانیا شناخته میشود، اکنون با آیندهای نامعلوم روبهروست؛ چرا که سومین کارخانه بزرگ فولاد کشور این هفته تحت کنترل دولت درآمد.
دادگاههای مربوط به ورشکستگی، حکم انحلال اجباری شرکت «اسپشالیتی استیلز بریتانیا» را صادر کردند. این شرکت بخشی از گروه «لیبرتی استیل» به مالکیت سانجیو گوپتا است و در دو منطقه راترهام و استاکسبریج حدود ۱۵۰۰ نفر را به کار گرفته است.
این شرکت که صدها میلیون پوند به طلبکاران بدهکار است، اکنون تحت مدیریت یک تصفیهکننده منصوب دولت قرار میگیرد. دولت نیز متعهد شده تا زمان یافتن خریدار، هزینههای جاری کارخانه و دستمزد کارکنان را پرداخت کند.
در پی این تحولات اخیر، ساکنان نزدیک کارخانه در استاکسبریج نگرانی خود را نسبت به تأثیر آن بر اقتصاد محلی و آینده شهرشان ابراز کردند.
پیتر یوهانسون، یکی از کسبه محلی، گفت: «اینجا قرار بود بخش اصلی از پروژه قدرت شمال باشه، مگه نه؟ وقتی همه چیزو تعطیل میکنن، دیگه چه قدرتی باقی میمونه؟»
او افزود: «اگه به کسی حقوق بدن، میتونه تو همین منطقه خرجش کنه، نه؟ ولی وقتی کار نداشته باشه، دیگه پولی هم برای خرج کردن نداره. این کارخانه کلی آدم رو مشغول به کار کرده. توی عمر من، وقتی نگاه میکنم به اینکه این کشور چهطوری عقب رفته، میبینم کشتیسازی رو از دست دادیم، کارخونههای پنبه رو از دست دادیم، صنعت پشم رو از دست دادیم، فولاد رو، زغالسنگ رو… همه چی رو از دست دادیم. همه چیز تموم شده. نمیشه که همش وارد کنیم.»
ساکنان منطقه نگرانند که اگر خریداری برای کارخانه پیدا نشود، اقتصاد محلی آسیب جدی ببیند.
نظرات یوهانسون را گراهام الیوت نیز تأیید کرد. او از کنترل دولت بر کارخانه و تلاش برای یافتن راه نجات حمایت کرد.
او گفت: «این شهر سابقه طولانی در فولادسازی داره و خیلیها هنوز بهش افتخار میکنن. این کارخانه فولاد باکیفیت برای کاربردهای مختلف تولید میکنه. پس بیاید ادامه بدیم. مهم نیست یه مالک خارجی چی میخواد یا نمیخواد، ما به عنوان یه کشور باید به فکر خودمون باشیم.»
او ادامه داد: «ما داریم بیش از حد به کسانی تکیه میکنیم که قابل اعتماد نیستن. باید از صنایع خودمون محافظت کنیم، از کارگرهایی که اونجا کار میکنن، و از تأثیری که این صنعت روی این شهر داره. من واقعاً خوشحالم.»
پم موریس نیز امیدوار است که کارخانه دوباره به دست بریتانیاییها بازگردد.
او گفت: «راستش امیدوارم این اتفاق بیفته. معدنهای زغالسنگ رو نگاه کن، هنوزم داریم تاوانش رو میدیم، مگه نه؟»
گراهام الیوت، یکی از اهالی استاکسبریج، از اینکه کارخانه به کنترل بریتانیا درآمده، خوشحال است.
تریسی مارتین، که کافهای به نام «ساموئلز کیچن» در فاصله کمی از کارخانه دارد، به بیبیسی گفت که کارخانه ۳۰۰۰ پوند به او بدهکار است و مطمئن نیست که بتواند این مبلغ را پس بگیرد.
او گفت: «الان که اداره کارخانه به دست دولت افتاده، خیلی چیزها هنوز نامشخصه. استاکسبریج با فولاد ساخته شده، فولاد قلب تپنده این درهست. امیدوارم بتونن اوضاع رو درست کنن و دوباره ببینیم که اینجا داره همون کاری رو میکنه که توش بهترینه.»