فولاد سبز وارد کانادا می‌شود در بازاری پرتلاطم و آینده‌ای نامعلوم!

به گزارش فولاد نیوز، شرکت آلگوما استیل (Algoma Steel Inc) مانند یک ابرقهرمان که انرژی برق را مهار می‌کند، شروع به استفاده از گرمای تولید شده توسط قوس‌های جریان‌های الکتریکی قدرتمند کرده تا فولادی پاک‌تر و دوستدار محیط زیست تولید کند.

کوره‌های قوس الکتریکی فناوری جدیدی نیستند – این فناوری بیش از یک قرن قدمت دارد و چند نمونه از آن در کانادا هم وجود دارد – اما آلگوما به تازگی موفق به تولید فولاد با استفاده از اولین کوره از این نوع شده و این دستاورد را در شرایط تهدیدی جدی از تعرفه‌های آمریکا یک موفقیت می‌داند.

مایکل گارسیا، مدیرعامل، در تماس اخیر برای گزارش درآمد شرکت گفت: «ما به نقطه عطفی واقعی برای آلگوما و صنعت فولاد کانادا رسیدیم.»

او افزود: «علی‌رغم عدم قطعیتی که جنگ تجاری ایجاد کرده، این موفقیت اطمینان ما را به استراتژی تحول خود تقویت می‌کند.»

بخشی از این استراتژی کاهش چشمگیر انتشار آلاینده‌ها است تا محصولات شرکت تفاوت و برتری قابل توجهی پیدا کنند؛ آنها حتی نام ولتا (Volta) را به عنوان برند فولاد پاک‌تر خود ثبت کرده‌اند که قرار است از ترکیبی از مواد اولیه آهن کم‌انتشار و قراضه تولید شود.

اما کارشناسان می‌گویند این پروژه در زمانی وارد مرحله بهره‌برداری شده که بازار فولاد سبز و فولاد به طور کلی، با بحران تعرفه‌ها و فشارهای قیمتی مواجه است و مشخص نیست که تولیدکنندگان چه مزایای مالی از سرمایه‌گذاری‌های کلان اولیه خواهند برد.

کریس باتایله، پژوهشگر حوزه انتقال صنعت فولاد در مرکز سیاست انرژی جهانی دانشگاه کلمبیا، گفت: «سؤال این است که آیا تقاضا برای فولاد سبز وجود خواهد داشت؟ آیا در آمریکای شمالی تقاضای کافی برای فولاد سبز شکل خواهد گرفت؟»

او اضافه کرد: «آمریکا در دوران دولت قبلی خود سرعت قابل توجهی در حرکت به سمت خودروهای برقی و فولاد پاک داشت، اما اکنون شاهد تغییر کامل سیاست‌ها هستیم.»

کاهش انتشار آلاینده‌ها در صنعت فولاد در آمریکا و کانادا اولویت دارد چون تولید فولاد با استفاده از زغال‌سنگ بسیار آلاینده است. طبق آژانس بین‌المللی انرژی، فولاد حدود هشت درصد از کل انتشار کربن جهان را تشکیل می‌دهد.

با این حال، هرچند از نظر زیست‌محیطی این تغییرات منطقی است، خریدارانی که حاضرند بابت فولاد پاک‌تر هزینه بیشتری بپردازند، عمدتاً محدود به بخش خودرو هستند. باتایله گفت: «خودروسازان اروپایی حاضرند تا ۴۰ درصد بیشتر برای این ماده پاک‌تر هزینه کنند چون می‌توانند از آن برای تبلیغات استفاده کنند و تنها هزینه نهایی خودرو کمی افزایش می‌یابد، اما بخش ساخت و ساز که اهمیت بیشتری دارد، هنوز مردد است.»

اروپا هنوز تقاضایی برای این نوع فولاد دارد، منطقه‌ای که کانادا به دنبال تنوع بخشی به صادرات خود به آنجا بوده است، اما با وجود اختلالات ناشی از تعرفه‌ها، پتانسیل آن نامشخص است، به گفته توماسو فررتی، کارشناس تجارت و استادیار مدرسه مدیریت تِلِفر دانشگاه اتاوا.

خود گارسیا نیز هشدار داده که آلگوما چشم‌انداز زیادی برای فروش به اروپا یا بازارهای بین‌المللی دیگر نمی‌بیند.

او گفت: «ما می‌توانیم فولاد خود را از اینجا در سولت سنت ماری به کشتی‌های اقیانوس‌پیما بار بزنیم، اما رساندن آن به مشتریان صادراتی در اروپا یا جاهای دیگر فعلاً امکان‌پذیر نیست و واقع‌بینانه بگویم، در آینده هم این فرصت‌ها زیاد نخواهد بود.»

این چالش‌ها دلیل اصلی درجا زدن پروژه بزرگ فولاد سبز دیگر در کانادا، یعنی پروژه شرکت آرسلورمیتال (ArcelorMittal) در همیلتون انتاریو است.

این شرکت در سال ۲۰۲۲ پروژه‌ای ۱.۸ میلیارد دلاری برای حرکت به سمت فولاد سبز را اعلام کرد، اما آخرین اطلاعات نشان می‌دهد پروژه هنوز در مرحله مهندسی است و سخنگوی شرکت تایید کرده که خبری از پیشرفت‌های جدید نیست.

مشکل عرضه بیش از حد در صنعت که باعث کاهش قیمت‌ها شده، همراه با تردیدها نسبت به سیاست‌هایی مانند قیمت‌گذاری کربن، از دلایل این وضعیت است، به گفته باتایله.

او افزود: «تردیدهایی درباره سرعت تحول وجود دارد… واقعاً این کسب‌وکار برای سودآوری دشوار است.»

شرکت آرسلورمیتال در گزارش پایداری خود در آوریل گفته است که انتظار ندارد پروژه‌های فولاد سبز تا دهه ۲۰۳۰ سودآور شوند و سیاست‌های حمایتی برای جبران هزینه‌های سرمایه‌ای و عملیاتی بالا لازم است.

دولت‌های فدرال و استانی کانادا قبلاً برای کمک به هزینه‌های سرمایه‌ای وارد عمل شده‌اند. آلگوما حدود ۴۲۰ میلیون دلار کمک دریافت کرده تا بخشی از هزینه بیش از ۸۸۰ میلیون دلاری پروژه خود را پوشش دهد، و آرسلورمیتال نیز پیشنهاد دریافت ۹۰۰ میلیون دلار کمک برای کاهش هزینه‌های کل خود داشته است.

اما بر خلاف آلگوما، برنامه‌های آرسلورمیتال شامل ساخت کارخانه‌ای در همیلتون است که با استفاده از هیدروژن به جای زغال‌سنگ، اکسیژن را از سنگ آهن جدا می‌کند؛ فرآیندی که همچنان پرهزینه است و منجر به لغو چند پروژه اخیر شده است.

این شرکت همچنین دو پروژه فولاد سبز در آلمان را در ژوئن به دلیل افزایش قیمت برق لغو کرد و سال گذشته اعلام کرد آینده چند پروژه فولاد اروپایی آن نامشخص است چون «مشتریان تمایل کمی به پرداخت هزینه بیشتر برای فولاد کم‌کربن دارند.»

شرکت کلیولند-کلیفس (Cleveland-Cliffs) که سال گذشته استلکو هولدینگ (Stelco Holdings) مستقر در همیلتون را خرید، اخیراً برنامه‌های تبدیل یک کارخانه در آمریکا به فولاد سبز را که قبلاً ۵۰۰ میلیون دلار کمک دولتی دریافت کرده بود، کنار گذاشته است.

لورنسو گونسالوز، مدیرعامل کلیولند-کلیفس، کمبود تامین هیدروژن را یکی از دلایل لغو پروژه عنوان کرد و در تماس مربوط به گزارش مالی در ژوئیه گفت برنامه‌های بهینه‌سازی عملیات با منابع موجود، از جمله «زغال‌سنگ عالی»، گفتگوی خوبی با وزارت انرژی آمریکا ایجاد کرده است.

فررتی نگران است که فشارهای صنعت به معنای کاهش سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه برای کاهش هزینه‌ها باشد.

او گفت باید همکاری بیشتری میان بخش‌های دولتی و خصوصی وجود داشته باشد تا این صنعت حیاتی بتواند مسیر پیشرفت را پیدا کند: «سؤال اصلی واقعاً این است که ببینیم همکاری بین شرکت‌ها، تولیدکنندگان فولاد، دولت کانادا و توانایی آن‌ها برای نوآوری چگونه خواهد بود.»

باتایله می‌گوید این مسیر می‌تواند شامل استفاده از منابع وسیع انرژی‌های تجدیدپذیر و ذخایر سنگ آهن کانادا برای ساخت کارخانه‌های کاهش مستقیم آهن نزدیک به منابع باشد و سپس آهن تا حدی کاهش یافته از اکسیژن را به سراسر جهان صادر کنند.

او گفت: «شما می‌توانید ارزش صادرات را سه برابر کنید. پس از یک طرف با مشکلات و مازاد ظرفیت چین روبرو هستیم، اما از طرف دیگر، فرصت‌های جدیدی در حمل‌ونقل آهن سبز وجود دارد که قبلاً به آن‌ها فکر نمی‌کردیم.»