تعرفه‌ها ممکن است به معنای شغل‌های بیشتر در فولاد آمریکا باشد / آیا نیروی کار برای پر کردن آن‌ها وجود خواهد داشت؟
به گزارش فولاد نیوز، توماس رایزینگر هر روز تقریباً یک ساعت و نیم را در مسیر رفت و برگشت برای رسیدن به کارخانه عظیم فرآوری فولاد در این شهر طی می‌کند. برخی از همکاران او مسیرهای بسیار طولانی‌تری را طی می‌کنند؛ یکی از آن‌ها حتی در طول هفته در یک کمپ‌پذیر (RV) زندگی می‌کند و فقط آخر هفته به خانه بازمی‌گردد. در این گوشه شرق آرکانزاس، پارک‌های RV بسیاری برای اسکان موقتی کارگران ایجاد شده است.
آمریکا برای تحقق رویای «بازسازی عظیم بخش کارخانه‌ها» که دونالد ترامپ مطرح کرده، به نیروی کار بیشتری مانند این افراد نیاز دارد. صنعت فولاد – که با تعرفه ۲۵ درصدی واردات یکی از نخستین نشانه‌های جنگ تجاری ترامپ شد – نمونه بارزی از تلاش اوست برای استفاده از مالیات بر واردات به‌منظور احیای تولید در قلب آمریکا.
با این حال، بزرگ‌ترین چالش شرکت‌های فولادی این منطقه، نه رقابت خارجی بلکه کمبود نیروی کار است.
شعار شهرستان می‌سی‌سی‌پی «سرزمین فولاد» است و این حرف گزافی نیست: نزدیک به یک‌چهارم از ۲۰ هزار شغل این شهرستان در کارخانه‌های گسترده متعلق به نیوکور (Nucor) و یو.اس استیل (U.S. Steel) و کسب‌وکارهای کمکی مانند تولیدکنندگان لوله و دیگر واحدهای فلزکاری است که برای نزدیکی به این کارخانه‌ها مهاجرت کرده‌اند.
کلیف چیت‌وود، رئیس بنیاد توسعه اقتصادی شهرستان، برآورد می‌کند که ۹ درصد از شغل‌های مستقیم در این کارخانه‌ها توسط کارگرانی تأمین می‌شود که فاصله بسیار زیادی از محل کار دارند و در طی هفته در RV یا آپارتمان‌های ارزان زندگی می‌کنند.
شیفت‌های طولانی، مسیرهای دور
چیت‌وود می‌گوید: «بسیاری از این افراد چهار روز شیفت ۱۲ ساعته کار می‌کنند و چهار روز تعطیلی دارند که به آن‌ها امکان می‌دهد پنج تا شش ساعت دورتر زندگی کنند». برخی حتی محل اسکان موقتی را با کارگران شیفت مقابل‌شان شریک می‌شوند.
بازار کار تنگاتنگ اینجا بازتاب روندهای ملی است. آمریکا دهه‌هاست دیگر نیروی کار کارخانه‌ای آموزش نمی‌دهد و بازنشستگی‌ها و محدودیت‌های مهاجرتی باعث تخلیه ذخیره نیروی کار شده است. بسیاری از آمریکایی‌ها این مشاغل را ناپایدار می‌بینند، چرا که جهانی‌سازی مبنای تعطیلی گسترده تولید داخلی را گذاشته است.
براساس داده‌های اداره سرشماری، کمی بیش از ۲۰ درصد کارخانه‌های آمریکا که نتوانسته‌اند با تمام ظرفیت تولید کنند، کمبود نیروی کار یا مهارت را دلیل اصلی ناتوانی در تولید کامل می‌دانند.
فرصت‌های بالقوه جوانان
کوش دِسای، سخنگوی کاخ سفید، درباره کمبود مهارت‌ها گفت بیش از یک‌دهم جوانان آمریکا نه شاغل‌اند، نه در دانشگاه هستند و نه در آموزش‌های فنی شرکت می‌کنند: «پتانسیل زیادی در نیروی کاری که داریم وجود دارد تا بخش تولید را گسترش دهیم.»
اما شهرستان می‌سی‌سی‌پی حتی در دوران شکوفایی صنعت فولاد، دهه‌هاست دچار افول اقتصادی شده و کیفیت زندگی رو به وخامت نهاده است.
نیمی از کارگران بیرون از «سرزمین فولاد» زندگی می‌کنند
اکنون کمتر از نیمی از کارگران فولاد در «سرزمین فولاد» در همین شهرستان زندگی می‌کنند. دستمزدهای بالا، هزینه رفت‌وآمد یا اسکان موقت را پوشش می‌دهد. متوسط دستمزد سالانه نیروی کار در کسب‌وکارهای مرتبط با فلز حدود ۱۱۶ هزار دلار است در مقابل ۶۹ هزار دلار متوسط کل صنایع در شهرستان. کارگران در کارخانه‌های بزرگ از پاداش‌های مبتنی بر حجم تولید نیز بهره‌مند می‌شوند.
با این حال، شمار نشانه‌های فقر اقتصادی بسیار زیاد است. جمعیت شهرستان که از دیرباز در کنار رود می‌سی‌سی‌پی گسترده بوده، پس از اوج خود در سال ۱۹۴۰ (حدود ۸۸ هزار نفر) اکنون به کمتر از نیمی از آن کاهش یافته است.
شهر بلیت‌ویل – که همراه با اوسئولا، تنها شهر نسبتاً بزرگ شهرستان است – در دهه ۱۹۹۰ به‌دنبال تعطیلی پایگاه نیروی هوایی نیرومند، ۶ هزار نفر را در دو سال از دست داد.
دیگر صنایع به اندازه فولاد خوش‌شانس نبوده‌اند؛ کارخانه پیراهن‌سازی حاشیه شهر که زمانی شلوغ بود، اکنون پنجره‌هایش تخته‌پوش شده و چمن‌هایش فرسوده است.
دانش‌آموزان دبیرستان محلی که ۲۰ سال پیش ۸۰۰ نفر بودند، اکنون به ۴۶۰ نفر رسیده‌اند و مدرسه نازل‌ترین رتبه عملکرد را در ایالت دارد. نرخ فقر شهرستان ۲۱ درصد است در مقابل ۱۵.۷ درصد میانگین ایالت.
ملیسا لاگان، شهردار بلیت‌ویل می‌گوید: «بحران شماره یک ما مسکن است.»
وام تا ۵۰ هزار دلار برای خانه
مسأله به‌قدری حاد است که برنامه‌ای با حمایت عمده فولادسازان راه افتاده تا به کارگران ده درصد ارزش خانه نو (تا سقف ۵۰ هزار دلار) وام بلاعوض بدهند، به شرط آن‌که خانه بسازند و چهار سال در محل کار بمانند. بیشتر این خانه‌ها در دهکده‌های اطراف با مدارس بهتر احداث می‌شوند.
چیت‌وود می‌گوید در پانزده ماه گذشته ۱۵۱ خانه جدید در شهرستان ساخته شده که بیش از ساخت تمام بیست سال گذشته است.
نبرد برای جذب نیرو
چالش اساسی در جذب آمریکایی‌ها به کارخانه‌ها، تصور غالباً درست آن‌هاست که حتی کارخانه‌های مدرن نیز در اقتصاد بد به آسانی تعطیل می‌شوند.
تیموتی رایزینگر، ۵۵ ساله، که در بخش ماشین‌آلات کارخانه Atlas Tube از زیرمجموعه Zekelman Industries کار می‌کند، می‌گوید: «همیشه می‌گفتم چنین مسافتی را برای کار طی نمی‌کنم.» اما وقتی سال ۲۰۱۶ به منطقه برگشت، با همسرش که می‌خواست نزدیک زادگاهش باشد آشنا شد: «از همه مهم‌تر پول است. من بیش از ۳۰ دلار در ساعت می‌گیرم و این به ما امکان یک زندگی خوب را می‌دهد.»
گرگ گلبریث، همکارش که از تنسی یک ساعت راه دارد، می‌گوید: «این منطقه جذاب نیست؛ کار زیادی نیست و آمار جرم بالاست.»
صنعت فولاد اینجا غیراتحادیه‌ای است و محافظت کمتری در برابر اخراج دارد؛ روندی که در سراسر کشور گسترش یافته و اکنون کمتر از ۱۰ درصد کارگران آمریکایی عضو اتحادیه‌اند (طبق وزارت کار).
کاترین میلر، سخنگوی نیوکور، بزرگ‌ترین فولادساز آمریکا که سه کارخانه بزرگ در این شهرستان دارد، می‌گوید: «همه کارخانه‌ها برای جذب نیرو مشکل دارند؛ این موضوع منحصر به ما نیست.»
جرالد گینز، مدیرعامل کارخانه نورد تخت نیوکور، می‌گوید هنوز می‌توانند نیرو جذب کنند، اما آسانی قبل را ندارد.
درون کارخانه، جایی که ورق فولاد تدریجاً نازک می‌شود، گینز به برج کنترل خنک‌شده‌ای می‌رود که از آنجا نیروی کار با کمک نمایشگرهای متعدد نظارت می‌کند.
یکی از جذابیت‌های این مشاغل آن است که نیروی ورودی فقط به دیپلم دبیرستان یا معادل آن نیاز دارد. شغل‌های تخصصی‌تر، مانند متالورژیست‌ها، نیازمند تحصیلات یا مدارک خاص است.
آموزش نیروی کار محلی
یکی از مراکز پرورش نیروی کار کارخانه‌ای کالج شمال شرقی آرکانزاس است؛ دانشگاهی با فضای سبز در حاشیه شهر. حدود ۳۰۰ نفر از دانشجویان این کالج در رشته‌هایی چون جوشکاری و تعمیر هواپیما تحصیل می‌کنند و مدیران می‌گویند تقریباً همه آن‌ها به کارخانه‌های فولاد می‌پیوندند.
آلیسا سامرویل، ۱۹ ساله، یکی از این دانشجویان است. او ماه آینده از برنامه دو ساله‌ای فارغ‌التحصیل می‌شود که در آن دانشکده هنگام تحصیل نیمه‌وقت در یکی از کارخانه‌های بزرگ یو.اس استیل کار می‌کرد. او می‌گوید: «همیشه می‌خواستم از شهرستان می‌سی‌سی‌پی بروم» تا این‌که درباره این برنامه مطلع شد.
او قرار است با تیمی کار کند که جرثقیل‌های عظیم جابجایی فولاد داخل کارخانه را نگهداری می‌کنند: «این کاری است که حتی نمی‌دانستم می‌خواهم انجام دهم.»